สองร้อยสามสิบห้า

คืนนั้นได้สลักเสลาสิ่งใหม่ขึ้นภายในตัวฉัน—ความเจ็บปวดดิบเถื่อนที่กัดกินอยู่ข้างในซึ่งเต้นตุบๆ อยู่ใต้ผิวหนังทุกครั้งที่ฉันหายใจ ฉันไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าผ่านไปอย่างเชื่องช้าไม่รู้จบ เสียงฟ้าร้องแต่ละครั้งที่ดังกึกก้องเหนือคฤหาสน์ฟังราวกับจังหวะชีพจรของเครื่องย้ำเตือนอันโหดร้าย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ